ناهید باقری گلداشمید نویسنده ایرانی عضو پن کلوپ اتریش میگوید که نویسنده مهاجر بهتر است آثارش را ابتدا به زبان مادری نوشته و بعد خود آن را به زبان کشور و فرهنگ مقصد ترجمه کند.
ناهید باقری گلداشمید نویسنده ایرانی عضو پن کلوپ اتریش میگوید که نویسنده مهاجر بهتر است آثارش را ابتدا به زبان مادری نوشته و بعد خود آن را به زبان کشور و فرهنگ مقصد ترجمه کند.
سیدمحمد بهشتی سمپوزیومهای مجسمهسازی را آسانسور هنرمندان دانسته و آنها را فرصتی مناسب برای نسل جدید و جوانان هنرمند برشمرد تا بتوانند عرضاندام کنند و ظرفیتها و توانایی خود را نشان دهند.
جواد مجابی، نویسنده و منتقد ادبی با ارائه تعریفی از داستان گفت: داستان تعبیر جهان است، تعبیر جهان به تغییر آن منجر خواهد شد و شعر سخن گفتن با جهان در محضر تاریخ است.
سیدعلیاصغر میرباقریفرد از اهمیت برگزاری کرسیهای زبان فارسی در جهان و اعتباری که به گفته او در مقایسه با بودجه سایر بخشها کم است اما سبب حفظ کرسیهای زبان فارسی میشود میگوید…
یادداشت یوسف علیخانی در شماره ۱۳۸ مجله آزما
یوسف علیخانی نویسنده و مدیر انتشارات آموت : سالهای پنجاه و هشت و پنجاه و نه بود. وقتی كه خودم چهار پنج ساله بودم و خواهرم تهمینه هم كلاس پنجم ابتدایی. احتمالا برادرم فیروز هم آن سالها كلاس دوم و سوم ابتدایی بوده. آن وقت ها ما هنوز در روستای زادگاهم زندگی می كردیم. پدرم، باغهای شوهرعمه ام را نگه می داشت كه در قزوین زندگی میكردند. دخترعمه ام یكی دو سالی ازخواهرم كوچكتر بود. برای خواهرم كتاب فرستاده بودند كه ظاهرا برای او بود اما فكر كنم بعد از گذشت نزدیك به چهل سال، من صاحب آن كتابها شدم. چون كتابها حتی اگر مانده بودند، پرپر می شدند اما در خاطرات من مانده.
بخشی از گفتگوی اسد الله امرایی در مجله آزما شماره ۱۳۸
اسدالله امرایی : اولین کتابی که خواندم. کتاب هزار و یک شب بود دوازده، سیزده سالم بود. کتاب را از توی تلی از زباله پیدا کردم کتاب کهنه بود و چند صفحه ی از اول و آخر آن هم کنده شده بود.
الی اسمیت ، نویسنده اسکاتلندی کتاب «پاییز» در این مطلب از آثاری سخن میگوید که در زندگیاش تأثیرگذار بودهاند.
انتشار سند راهبردی «تئاتر شهر» این پرسش را با خود به همراه دارد که آیا قرار است این مجموعه دولتی به بخش غیردولتی واگذار شود؟
کتابخانه ملی قطر از زمان افتتاح به نمادی فرهنگی در منطقه تبدیل شده که در پی شکست تحریمهای منطقهای بر این کشور است.
کیهان بهمنی با بیان اینکه در ایران نویسندههایی هستند که بهمراتب بهتر و زیباتر از برندگان جایزه نوبل مینویسند، میگوید: متاسفانه بزرگترین دشمنان ادبیاتمان، نویسندگان خودمان هستند که در تخریب و رقابتی ناصحیح اجازه مطرح شدن نامی را نمیدهند.