وب سایت مجله آزما |AzmaOnline.Com

گفتگوي محمد حقيقت با عباس کيارستمي

 درباره‌ي « طعم گيلاس» ( چهاردهم شهريور هفتاد و شش – پاريس )

توضيح: فيلم طعم گيلاس بعد از به‌دست آوردن نخل طلا (جشنواره کن ۱۹۹۷) در۲۶ نوامبرهمان سال در فرانسه به‌نمايش عمومي در آمد. کمپاني ( سي بي ۲۰۰۰) پخش کننده فيلم يک پرونده‌ي مطبوعاتي درست کردوازمحمد حقيقت خواست گفتگوئي با عباس کيارستمي درباره فيلم ترتيب دهد. ترجمه‌ي اين گفتگو از فرانسه به فارسي توسط سعيد نوري انجام شده است. عباس کيارستمي درخواست کرده بود اين شعر خيام درپرونده‌ي مطبوعاتي چاپ شود.

ادامه مطلب

گفتگو با محمد حقیقت

محمد حقيقت دانش آموخته‌ي سينما در فرانسه است او پيش از انقلاب در سينماي آزاد اصفهان فعاليت مي‌کرد و فيلم مي‌ساخت. حقيقت از بهمن ۱۳۵۵ به خاطر علاقه‌اش به سينما تک فرانسه به پاريس رفت و تا امروز که چهل سال از اين سفر مي‌گذرد در آن‌جا مانده است. او زحمات زيادي براي معرفي سينماي ايران به فرانسوي‌ها کشيده است. اولين جشنواره‌ي فيلم‌هاي ايراني بعد از انقلاب در پاريس با تلاش او برگزار شد. دستيار سهراب شهيد ثالث در فيلم تعطيلات طولاني لوته آيزنر بوده و فيلم «دو فرشته» ساخت خودش نيز در هفته‌ي منتقدين جشنواره کن نمايش داشته. وي اخيراً فيلم کوتاه و زيبايي از يک پسربچه‌ي علاقه‌مند به سينما در فرانسه ساخته به نام «من، توما دوازده سال دارم»… آن‌چه مي‌خوانيد حاصل گفتگوي سعيد نوري فيلم‌ساز با محمد حقيقت درباره‌ي جزئيات آغاز و شکل‌گيري حضور بين‌المللي کيارستمي است.

ادامه مطلب

در گفتگو با عبدالله انوار

استاد عبداله انوار از جمله انديشه‌ورزان و پژوهشگراني است که مطالعات و نظراتش در زمينه‌ي تاريخ ايران و به ويژه‌ تاريخ يک‌صد سال اخير و نهضت مشروطيت عميق و بي‌طرفانه و به دور از تعصب‌هاي سياسي و فرقه‌اي است به همين دليل در سخن گفتن از مشروطيت از واقعيت‌هايي مي‌گويد که بسياري از پژوهشگران تاريخ مشروطيت به هر دليل از درک و بيان آن غافل مانده‌اند. آن‌چه مي‌خوانيد گفتگويي کوتاه است درباره‌ي نهضت مشروطيت در جستجوي پاسخي براي اين پرسش که چرا مشروطه، مشروطه نشد.

ادامه مطلب

درباره‌ي شعر امروز

شعر چيست؟ شاعر کيست؟ اين پرسشي است که در طول تاريخ پاسخي يکسان نيافته است. مثل زندگي و زيبايي اگرچه در طول تاريخ بوده‌اند شاعران بسياري که شعر شاعران ديگر را  سست‌مايه خوانده‌اند اما زير سئوال بردن ماهيت شعربودگي اثر امري است جداي از اين. مساله‌اي که با انقلاب شعري نيما يوشيج در اوايل قرن حاضر بار ديگر به چالشي جدي و شايد مهمترين پرسش ادبيات معاصر ما تبديل شد؛ شعر چيست؟ پرسشي که هنوز هم ادامه دارد. اين پرسش روي ديگري هم دارد. درواقع پاسخ‌هاي متعدد و گونه‌گون از ديدگاه‌هاي مختلف باعث مي‌شود فرد ضمن تبيين ماهيت شعر، شعر بودن متون ديگري را که در دايره‌ي تعريفش نمي‌گنجد نپذيرد و نهايتا شاعران ديگر را بر دار شعر خويش آونگ کند!

ادامه مطلب

گفت‌وگو با فريد مرادي ويراستار و کارشناس نشر

فريد مرادي خودش را ويراستار حرفه‌اي مي‌داند، اما کساني که او را مي‌شناسند و از سابقه‌اش در امر نشر خبر دارند در واقع او را به عنوان تاريخ گوياي نشر مي‌شناسند.براي گفت‌وگو درباره‌ي موضوع پرونده‌ يعني سرقت آثار ادبي ميهمان آزما شد اما صحبت به درازا کشيد و تبديل شد به مصاحبه‌اي درباره‌ي آسيب‌شناسي عرضه نشر.

ادامه مطلب

گفت‌وگو با محمود حسینی‌زاد

محمود حسيني‌زاد مترجم است و نويسنده و طي سال‌ها فعاليت آثار بسياري را از زبان آلماني به فارسي برگردانده. او در ترجمه دقت خاصي دارد و ترجمه‌هايش از اعتبار خاصي برخوردار است.

ادامه مطلب

به نظر مي‌رسد ما ايراني‌ها در گفتگوها و ادبيات شفاهي بيشتر از ديگران از کنايه، استعاره، ايهام و به نوعي پرده‌پوشي در کلمات استفاده مي‌کنيم. آيا اين امر دلايل تاريخي دارد يا ناشي از ذهنيت شاعرانه است؟

اصلا کنايه مال ماست.

ادامه مطلب

علاقه به گذشته، يک احساس طبيعي در انساني است، اما در مواردي نوستالژي به معناي ماندن در حسرت گذشته است بدون نگاه به آينده؛ و آن زماني است که نوستالژي به صورت يک حسرت بازدارنده درمي‌آيد. ما جزو جوامعي هستيم که اين شکل نوستالژي به طور تاريخي به شدت در آن عميق و ريشه‌دار شده و حتي در اشعار و ضرب‌المثل‌هايمان آمده است، و نمونه‌اش مثلاً سال به سال دريغ از پارسال و يا …

سؤال اين‌جاست که شما نمودهاي اين نوستالژي را در عرصه‌ي ادبيات ما به طور کلي، و ادبيات داستاني معاصر چه‌طور و به چه صورت مي‌بيند.

قبل از هر حرفي شايد لازم باشد مطرح شود که کلمه‌ي «نوستالژي» در طي اين سه چهار قرن اخير چه‌طور معنايي وسيعي پيدا کرده است. «نوستالژي» که در ابتدا به نوعي بيماري اطلاق مي‌شد، حالا ديگر دامنه‌ي معنايي آن بسيار گسترده شده است؛ و اين گستردگي معنايي را از وقتي پيدا کرد که در عرصه‌ي خلاقيت هاي هنري سر در آورد. در آثار هنري‌اي که نطفه‌ي اصلي‌شان در نوعي «نوستالژي» بسته شده است، انگار نمي توان فقط از آن معناي غم غربت يا حسرت گذشته را استنباط کرد.

ادامه مطلب

در دهه‌ي اخير موجي از نگاه به گذشته در آثار نمايشي ديده مي‌شود. در اين مدت آثار بسياري روي صحنه رفته‌اند که يا زمان داستانشان مربوط به گذشته بوده يا از موسيقي‌هاي قديمي استفاده کرده‌اند يا به هر نحو ديگري بخشي از گذشته را پيش چشم تماشاگر زنده کرده‌اند. اين آثار اتفاقاً با استقبال مخاطب هم مواجه شده‌اند. شايد به دليل نوستالوژي، احساسي مشترک بين تماشاگران و کارگردان اثر. آيا دليل پرداختن به گذشته هم آگاهي به همين احساس مشترک بوده است آيا چنين رويکردي ما را دچار گذشته نخواهد کرد؟ آيا در نگاه به گذشته راهکاري براي آينده جستجو مي‌کنيم؟ اين‌ها مسايلي است که با «محمودرضا رحيمي» کارگردان و مدرس تئاتر مطرح کرديم:

ادامه مطلب

حورا ياوري را کم‌تر کسي است در عرصه هنر و ادب که نشناسد. بانوي فرهيخته‌اي که دانش‌آموخته‌ي روانشناسي است و به مدد اشراف فوق‌العاده‌اش بر ادبيات فارسي همواره يکي از بهترين نظريه‌‍ردازان حوزه‌ي نقد ادبي از ديدگاه روانشناسي بوده است و شايد به همين دليل و اين‌که نوستالژي نيز يک ضميمه‌ي انساني و اجتماعي است ياوري يکي از بهترين افراد براي صحبت درباره‌ي نوستالژي است.

مردم در همه‌ي دنيا نسبت به گذشته‌ي خود نگاه خاصي دارند که معمولاً توأم با حسرت است و اين البته طبيعي است اما در ايران سطح «نوستالوژي» و نگاه به گذشته، به شدت از سطح طبيعي بالاتر است و ضرب‌المثل سال به سال دريغ از پارسال مويد همين گذشته‌گرايي افراطي است درواقع مردم ايران در زمان حال با يادآوري گذشته زندگي مي‌کنند و کم‌تر به آينده، به ويژه آينده جمعي فکر مي‌کنند. شما اين مسئله را چه‌گونه مي‌بينيد.

ادامه مطلب