بخش اعظم شعرهاي مهدي اخوان ثالث (۱۳۶۹-۱۳۰۷) شاعر برجسته ،را ميتوان در ذيل دو گروه شعرهاي سنتي (عروض قديم) و شعرهاي نو (عروض نيمايي) طبقهبندي کرد با اين همه، بايد به يادآورد که او در شعرهاي سنتي خود، گاه، به وزنهاي کم شناخته شده / کم استفاده شده هم روي برده است. علاوه بر اين، از اين گوينده به سبب تعلق خاطرش به موسيقي ايراني، تصنيفها يا تصنيف گونههايي هم باقي مانده است. به طبع، در بخشي از آثار اخير، خروج از عروض قديم ديده ميشود. چرا که تصنيف و ترانه ي ايراني نظامي موسيقيايي خاص خود دارد. همچنين، اخوان ثالث کوشيد تا نوعي شعر هجايي کهن (قبل از اسلام، و آغاز دورهي اسلامي) را با عنوان «خسرواني» در ذيل وزنهاي عروضي، اما نه وزنهاي متعارف و معمول، احياء کند. اين شعرها که سه سطري / مصراعي / لَتي/ لختي بود، از نگاه او «نوخسرواني» نام گرفت. اين نوع شعر، گاه قافيه داشت و گاه نه: